الغلابه بس قدروا ع التمنى
رشا الفوال
الغلابه بس قدروا ع التمنى والتحلّى بالدموع
قسموا الأحزان هوامش
رجعوا المتن اللى فارد فى القلوع
واللى مادد روحه ضلّة
فوق جبين الولهانين
واللى زايد نوحه فى الحِس الحزين
واللى شادد حيلُه حتى فـ عُقر دارى
واللى مادد إيدُه ياخد حته مِنى بدون خِشا
واللى فاكر روحه مُلهم فى الليالى الموحشة
سكة العارفين تمللى فيها شوك
حضرة والحاضرين لوامع
مبدورين أرباب فيوض
كُل باطن سِرُه باتع
فى التجلى والغموض
لا تعود
لاتعود النهر حرّم يبقىّ طوع
واعتبرنى هديه مِنُه
مهما طال البُعد بينّا لا تُرَد
لا تُعَد الذكريات اللى فـ رحاب الصبر أبدًا لا تُعَد
